
No sé porqué pero a pesar de ser domingo y acabarse el finde, me siento bien, contenta, motivada, vamos podría decir que de buen rollo. No hay un porqué especial, simplemente me siento con ganas de comerme el mundo, creo que tengo muchísima suerte de lo que pude hacer y vivir hasta el momento y de los sueños que aún estar por venir, solo por intentarlo me siento orgullosa y cada inquietud me merece un reto, una ilusión. Ojala este estado no se pudiera derrumbar pero la vida es todo un qué y lleva todo el lote incluido. De hecho sin otros estados de ánimo, seguramente la felicidad tampoco existiría.
Este finde tuve una buena dosis montserratina, a pesar de tener a mi compañera de cordada lesionada y estresada, pero no fue tanto el hecho de escalar, sino de compartir y disfrutar sábado y domingo con personas que me aprecio, de nuevo mi teoría de que el lugar puede ser guapísimo pero lo que hace que lo veas así, la mayoría de las veces, son las personas con las que lo disfrutas. A pesar de ello, he de reconocer que le heché de menos y es que como tu compañero nadie. Entonces pensé que si Mahoma no va a la montaña, la montaña deberá ir a Mahoma y tuvimos una pequeña dosis de boulder juntas para compensar. Que fácil puede ser en ocasiones compartir, disfrutar y reír con alguien a quien quieres y que complicado puede llegar a ser otras.
Hace más de dos años que escalamos juntas con algunas separaciones bien avenidas como cuando marche a África. Pero a pesar del tiempo hemos aprendido una de la otra, hemos superado baches juntas, nos hemos reído y hemos llorado también. Sé con certeza que nuestros caminos algún día no muy lejano se separaran, pero también sé que siempre será mi compañera de cordada, nadie nos podrá arrebatar esos momentos y siempre habrá una parte de mí en ella y una de ella en mí, donde quiera que estemos.

Al publicar esta entrada, me di cuanta que pasó ya una semana, y de nuevo volvemos a estar a domingo, como corre el tiempo, nuestro tiempo, pero que suerte poder compartirlo juntas.
5 comentarios:
Molt bunic!!!
Que guai veureus tan rialleres i motivades tibant a tope!! jejejeje!! A veure quin dia anem a fer una vietat tots plegats!!
Que vagi be!!!
Guapísima, aviam quan tornem a coincidir...
Una abraçada
Iaio
A veure, a veure Marc!!!! estaria guapo coincidir com quan vam anar al Tarn!!!! apa Pedro ens veiem!!! per cert, a ALbarracin hem vist uns Pedros que us coneixen...
Eiiiiiiii "iaio"!!! com va la teva esquena??? coincidir, i tant quan volgueu!!!! cuida't amparooooooo!!!
ens veiem!!!
Publicar un comentario