jueves, 22 de septiembre de 2011

ELLA...



Hoy mientras volaba entre las nubes sentía como si tuviera a toda la gente que quiero muy cerca, a los que están y a los que se fueron. Adoro los abrazos, tanto o más que los besos, y hoy sentí como muchos abrazos juntos, allí arriba se me puso la piel de gallina y me sentí flotando, no podía identificar cada abrazo era como si todos se fundieran en uno...y entonces vi tierra, estabamos llegando a Palma. Y en un abrir y cerrar de ojos la estaba abrazando a ella.

Ella hace años que decidió vivir lejos...lejos de casa. Por eso, durante los últimos 15 años le he ido siguiendo y visitando en diferentes estaciones del año y por diferentes lugares del mundo. Primero fue Girona, despues el noreste de Alemania, en alguna ocasión nos vimos en Bruselas, en otra en Luxemburgo, más tarde en el sureste de Alemania y finalmente en Palma de Mallorca. Pero quizás todas mis visitas no fueron tan duras como la suya, cuando fue ella quien vino a visitarme a Africa.

ELLA es en ocasiones algo distante, pero siempre esta ahí, en ocasiones seria pero con alegria, en ocasiones una niña pero con responsabilidad, a veces cabezota pero con una eterna bondad y muchas otras dice que no puede más, en cambio es la persona con más fuerza de voluntad que conozco. ELLA es una mujer llena de contradiciones, pero una mujer increible. Es una mujer de la que me siento orgullosa dia a dia. Y ELLA es mi hermana pequeña.

Y por supuesto, a ELLA la seguiré siempre allá donde vaya...

viernes, 1 de julio de 2011

Balanç d'un curs profitós

El curs 2010-2011 no ha estat un curs qualssevol, de fet crec que el recordaré com l'any dels meus récords personals, l'any a on els mesos tenien més de 30 dies i a on els dies tenien més, molt més de 24 hores...Ara miro enrere i em sembla increïble.
Desde la meva incursió dins del món sanitari als projectes d'Àfrica, sempre he volgut deixar la univesitat i treballar a un hospital. Per aquest motiu vaig pensar que el millor que podia era fer alguna especialitat. Així que vaig començar un màster d'anàlisis clíniques especialitzat en citogenètica, amb assignatures en anglès, exposicions, exàmens, i tesina sobre les meves pràctiques a l'Hospital de Mar de Barcelona. Tot això compaginat amb la meva feina a la UAB, que va passar a ser amb horari de tarde-vespre. És a dir, tot el dia fora de casa desde las 7h fins a les 22h.
Però per si amb això no tenia suficient, vaig aplicar a una beca erasmus-staff i vaig fer una estada a Leuven (Bèlgica)on vaig fer una presentació a estudiants universitaris sobre les sortides professionals i la importàcia de la recerca biomèdica. A més vaig conèixer molta gent i se'm van crear noves motivacions, noves inquietuds i nous reptes per assolir.
A més a més, ha estat l'any de la revisió de la meva categoria professional, després de 5 anys sembla que algú s'ha adonat que la meva feina i la meva categoria no tenen res a veure???
I per si fos poca cosa he tingut l'honor de figurar en la presidència de la meva comunitat de veïns...
Tela, tela, un curs amb moments durs, amb sensacions interminables, però ple de gratificacions, d'emocions i nervis, de plor i desomriures, en el que m'he format més com a professional, però sobre tot, com a persona.
I tot i haver deixat abandonada durant més de 6 mesos una de les meves pasions, l'escalada, he aprés a resoldre situacions, a controlar nervis i m'he adonat que podem fer tot el que ens proposem. Però també he descobert que la jornada laboral no pot ser més llarga que 8 hores, que les passions són molt importants i més encara la gent que t'envolta i t'estima, que han conviscut amb mi com han pogut aquests mesos estresants.
Llàstima que hi ha moments que miro enrere, penso si l'esforç ha valgut la pena i si millorarà en algún moment el meu perfil professional...però el que està clar és que l'actual situació econòmica fa molt complicat o gairebé impossible el meu accés al món sanitari.
O sigui que de moment i després de les merescudes vacances, tornem a enfocar un nou curs, amb una mica de calma però sense pausa i amb un any ple de pasions.

miércoles, 22 de junio de 2011

EL SISTEMA NO FUNCIONA I DUBTO QUE HO FACI MAI

DE: Una curranta

Surto d'una reunió que només ha fet que confirmar-me que el sistema definitivament no funciona, i dubto que ho faci mai.

Quant menys fas, menys et demanen,
i quant més fas menys t'ho reconeixen.


L'Administració Pública és un desastre perquè les bones actituds no és que no es valorin, és que ni tan sols es veuen.

A: Aquells que anomenem JEFES

miércoles, 8 de junio de 2011

ENERGY

Ayer sufrí un apagón de más de tres horas...
De repente y sin previo aviso, todas las células de mi cuerpo decidieron entrar en huelga y sólo se mantuvieron los servicios mínimos. El resto entró en un letargo del que fue difícil salir. Trás el apagón sentí como un chorro de energia que poco a poco con el paso de las horas se convirtió en un espejismo.

Diagnóstico: ESGOTAMENT, AGOTAMIENTO, EXHAUSTION

lunes, 11 de abril de 2011

SIN SALIDA.....

Llevo demasiados meses sin ver una salida...
Empezando cada día corriendo porque no llego y acabandólo sin poder más.
Desayunando en el coche mientras hago cola cada dia en la ronda para llegar antes de las 8.30h al hospital donde hago las prácticas y para regresar a la UAB donde trabajo cada tarde de 14h a 21h. Mal comiendo en mi despacho, !!!que ganas tengo de olvidar los tapers y comer por fin en un plato, sentada en una mesa y con bastante más que 15 minutos para saborear!!!!
Demasiados días, demasiadas horas, demasiados minutos sin un segundo de descanso. Ha llegado ese punto en el que ya no solo te planteas si valdrá la pena, sinó que lo empiezas a dudar...pero claro, rendirse ahora que queda tan poco...¿que son dos meses más después de los 7 que llevo a este ritmo?
Pero ahora dos meses no se ven como al principio y hay momentos de mi día a día que siento que llegue a el límite, mi límite...
Mínima vida social, mínimo descanso, mínima, casi nula, escalada en los últimos meses y en cambio, máximo estres, máximo cansancio. Y sigo sin ver una salida, o quizás vea una demasiado pequeña, pero demasiado lejana también.
Sé que tengo suerte, pero ahora solo pienso una cosa acabar y encontrar por fin esa salida...


¿hacia donde te lleva la vida o hacia donde llevas a tu vida?
Algunos dicen que no sé lo que quiero, el problema no estar en no saber sinó en que lo quiero todo

jueves, 17 de marzo de 2011

De Erasmus en Leuven!!!



Aprovechar las oportunidades siempre fue parte de mi destino y esta vez no iba a ser diferente.
Leuven fue una increíble sorpresa, no solo porque apareció casi sin avisar sino también porque fue un reto personal que no dejé escapar.
Todo salió perfecto: vuelos, alojamiento, universidad, trabajo, fiesta, presentación, personas, tours, cenas... como si lo hubiera estado preparando durante mucho tiempo, en cambio a penas conté con unos días para ello.
Hubo un poco de todo, risas, cerveza, música y muchos, mucho nervios en mi presentación sobre Biomedical Research. Pero lo mejor fue sentirme como en casa, sentir como si conociera de toda la vida algunas personas que acababa de conocer y sobre todo sentirme útil intentando que unos estudiantes se motiven y lo intenten, si no es aquí en Leuven, en Barcelona o en cualquier sitio del mundo; y comprendan que lo que tienen al alcance de sus manos, como su trabajo, su investigación y su dedicación a la ciencia puede ayudar a miles de personas en primer y tercer mundo.



¿Quien me iba a decir que por fin dejaría de sentir esa espinita clavada en mi recuerdo, por no haber aprovechado una beca erasmus cuando era estudiante universitaria? El destino, muchos años despues me ofrecía una segunda oportunidad una beca Erasmus Staff y esta vez tenía claro que no la iba a desaprovechar.

lunes, 21 de febrero de 2011

PERDIENDO EL NORTE...


En algún lugar rodeada de mar

Cuando tus ídolos caen, cuando tus sueños se derrumban, cuando tus ideales casi mueren, cuando no sabes porque haces lo que haces, cuando todo se desmorona a tu alrededor, o cuando lo que te rodea te parece más muerto que vivo...está claro que tienes un problema.
Deseas estar en otro lugar, miras más veces hacia atrás que hacia adelante y crees en otro destino.
Lo intentas una y otra vez, pero quizás no suficiente para ver el cambio, lo buscas pero no sabes si en la dirección equivocada, y por eso notas que ya se te acabó la paciencia y cualquier espera se te hace una eternidad. Entonces empiezas a pensar en que nada, nada te llena lo suficiente para continuar por donde vas.
¿Son delirios de la gripe o realmente perdí el norte?
seguramente, está todo en mi cabeza y en mis manos cambiarlo...
pero, ¿COMO?

martes, 15 de febrero de 2011

Un año más...

Seis años despues: Mismo dia, mismo lugar y prácticamente misma hora...¿casualidad, destino...? Tan cerca y tan lejos...Te recuerdo como si fuera ayer y a veces parece como si aún estuvieras ahí, quizás... ¿por qué de alguna forma aún sigues ahi?
Esta misma mañana hace seis años ya, y se dice pronto, me despertaba una fatídica llamada a pesar que yo no fuera consciente de todo ello en aquellos instantes. Hoy no es una llamada, es el despertador, pero no puedo evitar asociarlo todo y menos aún cuando voy de camino hacia el hospital donde de forma consciente te vi por última vez, porque en realidad, inconscientemente te veo muy a menudo.
Tambien entraba entonces al mismo edificio que hoy, en ese momento en que la noche está a punto de desaparecer y, tambien salía cuando el tenue sol de invierno ya parece brillar con timidez, sensaciones extrañanas y encontradas, antes tristeza, impotencia, incredulidad, ahora alivio, respiración profunda, amargura por el pasado, pero felicidad por el presente.
Te veo, te recuerdo, te sueño, te lloro y también te rio.
Día difícil pero con una amarga sonrisa miro hacía el cielo y te busco en algún lugar



Vives dentro de mí...

viernes, 11 de febrero de 2011

COMPTE ENRERE

Mai no ho hagués pensat...però sí, compto els dies, i ja queden ben pocs per tornar a recuperar la meva llibertat!!!!!!!
Vaig compartir durant quatre mesos una casa amb més de 10 persones de nacionalitats diferents, sis mesos amb dos noies que eren la nit i el dia i sempre, envoltada d'un ambient difícil i dur. En canvi ara, qui m'ho havia de dir, a casa meva i que difícil em resulta compartir amb algú que té un concepte tant diferent a la meva idea de compartir...m'agradaria recordar tot això quan se'm plantegi de nou l'oportunitat de compartir, i dic oportunitat perquè sempre ho veig així. Però no m'enganyo, quan arribi el moment de nou tornaré a dir si!! el mateix em passa quan l'estres pot amb mi, sempre penso: " això no em tornarà a passar, el curs que ve ni de conya!!" però jo, tu i tothom en sap que l'any següent tornaré a estar a les mateixes, perquè jo, jo sóc així...així de complicada, així d'estressada, així d'inquieta i així de toca collons de vegades...
Però que fàcil ho veig ara, només 48h i tornaré a ser lliure dins de la república independent de casa meva!!!



Llibertat en algun lloc dels Alps!!!!!!!!!!!