domingo, 8 de noviembre de 2009

Per fi sóc Montserratina!!!!


Montserrat cara nord

Diuen que fins que no fas el cim del Cavall Bernat no ets Montserratí. Doncs bé, després de trepitjar durant anys Montserrat, per fí aquest passat juliol vaig fer la meva primera ascensió al Cavall per la Ponsola. Per fí puc dir que ara si, ara ja sóc montserratina!!!
A més a la mateixa setmana vaig escalar per primer cop la Paret de Diables, per la Sanchez i quina sensació, quin pati sota els meus peus!!!

Sincerament un bon regal pel meu cumple d'aquest any i una boníssima entrada als meus 35 anyets. I com sempre tot això no hagués estat possible sense la gent que m'envolta i més concretament en aquest cas, sense el que ha estat en aquesta ocasió el meu company de cordada, el Mika.

De vegades quan miro la paret de Montserrat em sembla increíble que jo hagi pogut fer això. Realment en ocasions tot l'univers conspira i tu vas i ho acosegueixes...ara només cal continuar sommiant amb més cims...


Fins la propera!!!

lunes, 28 de septiembre de 2009

Lunes gris casi negro


Exhausta, así me sentía cuando empecé a escribir este post. Me sentía sin una gota de energía, mi cabeza decía muévete pero mi cuerpo siquiera se podía arrastrar. Sentía cada uno de mis músculos al realizar el más minúsculo de los movimientos. Solo quería tirarme, dejar que mi cuerpo se hundiera en el colchón y dormir y dormir... Solo quería cargar pilas, pero todo me salía al revés...decidía negro cuando era blanco y blanco cuando era negro (o por lo menos así es como me sentía yo)

Pero podía pararme a contemplar el mundo como una víctima de esta sociedad capitalista, competitiva y sin tiempo en la que vivo o como una descubridora de todo aquello que voy buscando, todo aquello que me atrae, que me inquieta, que me seduce ..buscadora de pequeños tesoros que a veces son sueños y otras veces son retos y nuevos proyectos. Todo aquello que esta ahí ante nosotros, que a algunos les parece imposible de alcanzar aunque parezcan tenerlos a la altura de sus manos y que para otros es invisible porque a pesar de haberlos hayado ni los notaron porque estaban demasiado acostumbrados a ellos. Siempre creí que esos tesoros, sueños o retos te enseñan pero hace muy poco me di cuenta que no son ellos, soy yo la que a través de ellos aprendo.

Después de esta semana gris casi negra, me sentía con muchas cosas por hacer y sin saber por donde empezar. Pero la simplicidad no está reñida con la vitalidad por ello cosas tan simples como escalar con amigos, compartir momentos en una cena, reír con alguien que te hace sentir bien, tomar un café y conversar, me fueron llenando de nuevo de energía, me hicieron sentir que puedes enfrentarte a tus metas, que el gris ahora es casi blanco. No es fácil, pero mirar a través de lo que para muchos es cotidiano y ver más allá, quizás es lo que te hace diferente.


Por que como leí no hace demasiado, aquello que nos hace personas normales es saber que no somos normales.

viernes, 25 de septiembre de 2009

"Resurgiendo de entre las cenizas"

Una señal...
Después de su visita me siento rara, desconocida, pobre y perdida. Es increíble como alguien que parece no tener nada lo tiene todo. Vive como quiere, haciendo lo que le gusta y dirijiéndose allí donde desea. Alguien que se cruzó en mi camino una vez, alguien que jamás esperé volver a ver, alguien que me sorprendió de entre las cenizas. Quizás sin saberlo o quizás sin querer reconocerlo fui dejando que esas cenizas que acompañan al mundo normal me fueran cubriendo todo este tiempo. Si pudiera volar como las palabras, si pudiera crear mi propia novela, si pudiera creer que puedo...
Igual que un buen día llegó, otro buen día se marchó. De nuevo creo que no nos volveremos a ver, sin embargo despertó algo en mi que llevaba demasiado tiempo dormido. ¿por que aceptar? ¿por qué conformarse? ¿por que no arriesgar?
Convulsionó todo mi mundo y me hizo ver otro, quizás tenga razón y él ( y los que ven la vida como él) sean los normales y no el resto del mundo.
Quizás Zoilo fue como una señal que me hizo ver que hace ya demasiado tiempo que no recuerdo mis sueños.
Cuando las palabras no están vacías, amor y respeto.

sábado, 19 de septiembre de 2009

Síndrome Peter Pan

Portugal 2009

No sé cómo, ni cuando, ni por qué...pero un buen día me sentí como si me hubieran robado, hubiera perdido o se hubieran ido no se donde, un montón de sueños, ideas, momentos. Como si de repente, un buen día me hubiera dado cuenta que me había hecho mayor.
A mi alrededor las cosas han cambiado, no es que sean mejores ni peores pero ya no son como eran. Quizás soy yo la que cambió y no las vea como las veía.

Mis experiencias durante toda esta metamorfosis, tanto las buenas como las malas han ido llevándome sin duda a una madurez y crecimiento personal, pero también han ido llevándose a pesar de resistirme a ello, algo que me pertenecía como la espontaneidad y la inocencia.

Me siento cerrando etapas con fortaleza y afrontándome a retos con mucha más seguridad. Sin embargo sigo creyendo que soy un proyecto al que le queda aún mucho por aprender. Sigo cayéndome para volverme a levantar. Me siento como una esponja que ha absorvido cada momento, cada sensación y cada historia y que sin duda quiere seguir haciéndolo.

Muchas veces, una melodía de la radio, el olor de la primavera, el ruido de la lluvia, el color del otoño, una voz en un bar, una fotografía en el diario, un libro de la estantería o una noticia de actualidad, nos trasladan a un momento en algún lugar o nos recuerdan a alguna persona, nos evocan un sentimiento triste o no, la mayoría de las veces son reflexiones que me hacen sonreír. Y es que el paso del tiempo acabó con el dolor o la euforia para convertirlas suavemente en una sonrisa. Por eso de manera inexplicable a veces cuando voy caminando, haciendo la compra, montando en bicicleta e incluso nadando, voy sonriendo. Otras veces alguien parece que me habla pero yo apenas puedo entender que dice, es como un hilo de voz en la lejanía mientras la comisura de mis labios dibuja una sonrisa. En esos instantes que vivo casi como reales pero que no lo son y se desdibujan con la realidad, soy consciente de la suerte que tuve de vivir y conocer historias con personas que las hicieron increíbles. La suerte de conocer a sus protagonistas, a todos aquellos que bien podrían ser los personajes de una novela. Pero la suerte muchas de esas veces hay que buscarla y por ello, yo quiero seguir componiendo ese rompecabezas, quiero seguir teniendo inquietudes, quiero seguir proponiéndome retos y no tener que renunciar porque... claro "a mi edad ya no toca".
Sé que no es posible continuar jugando a ser mayor porque ya soy mayor, pero es genial poder ser mayor sonriendo de entre los recuerdos y buscando algo más de entre lo que está por llegar.

viernes, 31 de julio de 2009

Desconexión

Un año aquí y otro allí, así me fueron pasando los últimos años.
Un año celebrando mi cumple aquí, en casa, y otro allí en mi otra casa...este año tocaba allí pero no pudo ser y estoy aquí...un año diferente porque el hecho de no estar allí ha dificultado mi momento aquí.
Así que he llegado a mis 35 años deseando y buscando desconexión entre paredes en la montaña, refugiada de las señales tecnológicas y olvidándome del mundo entero.
Estos últimos meses mi cabeza funcionó como una calculadora, haciendo todo lo que se supone que debo hacer y de repente he llegado hasta este punto casi sin un ápice de energía. Por ello estos 4 días de desconexión han sido el mejor regalo que uno se puede hacer...de repente fue como entrar en otra dimensión, mi cabecita loca se desconectó y mi mente dejó de dar vueltas sin parar; dejando que mi cuerpo casi flotara entre paredes calcáreas y aguas cristalinas. Sin conservantes, sin colorantes, de la forma más natural del mundo ví como el sol se ponía para aparecer de nuevo sobre el horizonte horas más tarde...un espectáculo de luz y de emociones que ocurre cada día del año pero que se me escapa entre ir de allá para allá, corriendo, llegando siempre tarde y intentando siempre alargar el día un poco más hasta que tu cuerpo dice basta ya y cae rendido, para entrar en un sueño tan profundo del que solo queda una leve marca entre la comisura de tus labios. Llevó meses sin recordar mis sueños...llevo meses sin parar un minuto, llevo meses sin desconectar...
Por todo esto, hoy mismo, en mi último día de trabajo, creo que ningún otro año recuerdo tan ansiadas unas vacaciones, de nuevo apagaré mi pequeño ordenador de abordo y me perderé entre montañas, sueños y puestas de sol.

Sadernes 15 juliol 2009

domingo, 19 de julio de 2009

Mi Utopía


Vivir libre...esta es mi utopía.
Es cierto que no sé que es vivir en una guerra, en una post-guerra ni bajo un sistema totalitario, ni tampoco quiero saberlo. He vivido en una democracia, pero soy consciente y he podido comprovar con mis propios ojos los estragos de la opresión y la violación de los derechos humanos sobre otras personas en otros rincones del mundo, no tan remotos como pensamos...
Sí es así, pocos lo eligen, es la suerte de donde naces. Pero no es de esa libertad de la que ahora hablo.

Mi utopía es vivir libre en una sociedad libre, es sentirse libre en un mundo libre.
No sé si es una condidión del ser humano en general, no se si se hereda vía genes o simplemente es un legado educacional y de costumbres sociales, realmente no sé donde está el origen...pero si sé que el resultado venga de donde venga es la imposición que nosotros mismos nos exigimos y la facilidad que tenemos para coartarnos nuestras propias libertades y las de otros.
Recibí como muchos una educación basada en el respeto hacia los demás y en las responsabilidades, y como muchos tambien me fui moldeando por influencias de la sociedad en la que vivo, y por supuesto igual que a otros me marcaron mis propias experiencias. Todo eso me formó como persona y despues de 35 años aquí estoy planteandome la libertad como una utopía.

No me gustaría ofender a muchos que aún hoy viven oprimidos por unos pocos o que vivieron así en un pasado aún reciente ya que la falta de esa libertad se puede conseguir, no es una utopía, es cuestión de no quedarse impasivos ante unos hechos injustifibles, aunque muchos seamos covardes o egoistas y no movamos un dedo, excusándonos en que no podemos hacer nada cuando realmente lo que sucede es que no nos afecta directamente. A pesar de todo, sigo pensando, y esto no es una utopia, que un mundo diferente es posible.

Pero ahora mis pensamientos van encaminados hacia otra libertad, a la libertad de uno mismo, a mi utopía:
Vivir libre de miedos, libre de ataduras, libre de prejuicios...Inentando ayudar y aprendiendo a amar sin pedir nada a cambio. Entendiendo y disfrutando de cada preciso momento.

Independientemente de todas estas reflexiones y a pesar de que lo intento cada día sigo creyendo que esta es mi mayor utopía.



jueves, 18 de junio de 2009

¿¿¿rara???? o... ¿simplemente diferente?



Porque a veces ser diferente no tiene porque ser negativo...
porque no seguir un estandard no tiene porque significar ser raro...
y porque querer algo más puede ser a veces muy positivo!!!!!!!!

viernes, 12 de junio de 2009

Tiempo...

Y yo sigo comprando libros, los ordeno, los coloco. Cada uno de ellos me recuerda un lugar, un viaje, un momento, una persona, un estado de ánimo. No, no es que los coleccione simplemente, los adquiero como un pequeño tesoro, algo propio que no me costará como una hipoteca ni que se pasará de moda como unos zapatos. Algo que con el paso de los años seguirá a mi lado.

De momento los colecciono pensando en aquel momento en mi vida que tenga tiempo para leerlos y disfrutarlos.


martes, 19 de mayo de 2009

Buscando...

Mallorca 2009

Por fín estoy de nuevo por aquí, tengo la sensación que estuve lejos todos estos meses atrás, en cambio no me fui a ningún lado, pero estuve ausente de demasiadas cosas. Y aunque nunca me fui del todo, me pregunto ¿como es el regreso de alguien que jamas se fue?
Fueron 4 meses sin hacer una de las cosas que más me gusta...escribir.

De todas formas la vida sigue dando vueltas a su antojo y eso me encanta. Pero pasa todo tan rápido que me da vértigo solo de pensarlo, y más cuando uno tiene la sensación de no parar, de no saber decir que no y de seguir buscando.
No, estos meses no estuve en África, ni tan solo viajando, pero a pesar de ello me quedan recuerdos...
Recuerdo las movilizaciones por Boloña en la universidad, recuerdo que diferente es vivir en casa con más gente, recuerdo escalar con amigos, beber con amigos y reír unas veces y llorar otras pero con amigos. Y me recuerdo un día, volviendo del aeropuerto como casi cada miércoles de estos meses atrás, pero éste llovía y lo hacía con ganas, demasiado tráfico y avanzaba tan lentamente que a penas sin darme cuenta, me fijé en los coches que tenía cerca y pensé...mira todos van como cada mañana a trabajar, un día más. De repente miré por el vidrio y dejé de ver, llovía tanto que a penas se podía distinguir nada y mi mente voló. De repente y sin control, empezó a caer y caer cuando me di cuenta que yo también era como los demás, iba como cada mañana a ese trabajo que yo nunca vi como definitivo pero al que acudía cada mañana. Caía tan rápido que justo cuando estaba a punto de pegarme contra el suelo oí el claxon del coche de atrás y volví a la realidad.
No sé qué pero sigo buscando.

domingo, 15 de febrero de 2009

Ja han passat quatre anys...


Tot just avui fa quatre anys que et van sedar per sempre, tot just avui fa quatre anys que et feia últim petó, que et tocava per última vegada i que sentia el teu últim alé...però ni un sòl segon durant aquests quatre anys no has deixat d'estar al meu costat. Estiguis on estiguis m'encantaria saber que et sents orgullós de la teva filla i dels seus somnis, segurament una mica esbojarrats per tu. Aquests quatre anys m'ha tocat madurar i molt, potser és podria dir que aquell projecte de dona que era quan vas marxar comença a tenir forma definida i sap cap on va i el que vol, potser no sóc el tipus de dona que voldria un pare per la seva filla però sempre he estat jo mateixa.

viernes, 16 de enero de 2009

Ahora lo sé

en algún lugr de África...


Fuimos eternos mientras no nos rendimos.
Pero lo hicimos...los dos.

Aprendiendo que cada momento tiene su eternidad y cada amor es eterno en ese preciso momento.

miércoles, 14 de enero de 2009

2009...

Si a comienzos del 2008 por tierras peruanas me sentía como una gaviota que abandonó la bandada porque buscaba algo más, hoy empezando el 2009 me siento como gaviota atrapada que hace demasiado que depende de la bandada.
Ahora haciendo balance he de reconocer que me pase todo un 2007 y medio 2008 volando como una gaviota, un poco sin rumbo fijo pero sin parar de soñar, libre y muy alto. En cambio esta segunda parte del 2008 fue totalmente diferente, fue como ser gaviota pero sin alas y luchar por intentar llegar a un lugar, casi tocarlo pero fracasar en el intento, y seguir y seguir luchando por ello sin ver todavía una salida. Todo llegara pero que difícil esta siendo. ..Si bueno y quien dijo que las cosas iban a ser fáciles??
Pero yo solo quiero volar...y disfrutar haciéndolo, sonreír casi sin darme cuenta y seguir soñando en algo diferente...

Si hace más o menos un año volvía a casa con algo más que comida en la panza pero con una sonrisa, si me enfrenté a un ataque de malaria, una experiencia mística como decía Kapucisnki, sola en un vuelo des de África, y llegaba a casa una semana después pero con una sonrisa...como puede ser que en estos comienzos del 2009 una maldita gripe, aquí en el primer mundo, en casa con todo a mi alcance, me haya llevado a estar seis días ya, enteros en cama??

Está claro que la fortaleza que hay dentro de cada uno de nosotros nos lleva allí donde deseamos, pero no siempre nos saca de donde no deseamos o... quizás si?

sonreír y vivir cada momento de este 2009 (porque 2+9 son 11)