lunes, 21 de febrero de 2011

PERDIENDO EL NORTE...


En algún lugar rodeada de mar

Cuando tus ídolos caen, cuando tus sueños se derrumban, cuando tus ideales casi mueren, cuando no sabes porque haces lo que haces, cuando todo se desmorona a tu alrededor, o cuando lo que te rodea te parece más muerto que vivo...está claro que tienes un problema.
Deseas estar en otro lugar, miras más veces hacia atrás que hacia adelante y crees en otro destino.
Lo intentas una y otra vez, pero quizás no suficiente para ver el cambio, lo buscas pero no sabes si en la dirección equivocada, y por eso notas que ya se te acabó la paciencia y cualquier espera se te hace una eternidad. Entonces empiezas a pensar en que nada, nada te llena lo suficiente para continuar por donde vas.
¿Son delirios de la gripe o realmente perdí el norte?
seguramente, está todo en mi cabeza y en mis manos cambiarlo...
pero, ¿COMO?

martes, 15 de febrero de 2011

Un año más...

Seis años despues: Mismo dia, mismo lugar y prácticamente misma hora...¿casualidad, destino...? Tan cerca y tan lejos...Te recuerdo como si fuera ayer y a veces parece como si aún estuvieras ahí, quizás... ¿por qué de alguna forma aún sigues ahi?
Esta misma mañana hace seis años ya, y se dice pronto, me despertaba una fatídica llamada a pesar que yo no fuera consciente de todo ello en aquellos instantes. Hoy no es una llamada, es el despertador, pero no puedo evitar asociarlo todo y menos aún cuando voy de camino hacia el hospital donde de forma consciente te vi por última vez, porque en realidad, inconscientemente te veo muy a menudo.
Tambien entraba entonces al mismo edificio que hoy, en ese momento en que la noche está a punto de desaparecer y, tambien salía cuando el tenue sol de invierno ya parece brillar con timidez, sensaciones extrañanas y encontradas, antes tristeza, impotencia, incredulidad, ahora alivio, respiración profunda, amargura por el pasado, pero felicidad por el presente.
Te veo, te recuerdo, te sueño, te lloro y también te rio.
Día difícil pero con una amarga sonrisa miro hacía el cielo y te busco en algún lugar



Vives dentro de mí...

viernes, 11 de febrero de 2011

COMPTE ENRERE

Mai no ho hagués pensat...però sí, compto els dies, i ja queden ben pocs per tornar a recuperar la meva llibertat!!!!!!!
Vaig compartir durant quatre mesos una casa amb més de 10 persones de nacionalitats diferents, sis mesos amb dos noies que eren la nit i el dia i sempre, envoltada d'un ambient difícil i dur. En canvi ara, qui m'ho havia de dir, a casa meva i que difícil em resulta compartir amb algú que té un concepte tant diferent a la meva idea de compartir...m'agradaria recordar tot això quan se'm plantegi de nou l'oportunitat de compartir, i dic oportunitat perquè sempre ho veig així. Però no m'enganyo, quan arribi el moment de nou tornaré a dir si!! el mateix em passa quan l'estres pot amb mi, sempre penso: " això no em tornarà a passar, el curs que ve ni de conya!!" però jo, tu i tothom en sap que l'any següent tornaré a estar a les mateixes, perquè jo, jo sóc així...així de complicada, així d'estressada, així d'inquieta i així de toca collons de vegades...
Però que fàcil ho veig ara, només 48h i tornaré a ser lliure dins de la república independent de casa meva!!!



Llibertat en algun lloc dels Alps!!!!!!!!!!!