martes, 19 de enero de 2010

2010



Portugal 2009

Recuerdo que no hace demasiado tiempo, aquellos que veía mayores que yo, me decían: los años pasan volando. Pues bien a pesar que los sigo viendo mayores que yo, ahora a mi también me pasan volando, será que yo también me estoy haciendo mayor...o quizás simplemente es que llevo demasiado sin arriesgar.

Sigo estando un poco loca y siendo bastante niña. Me sigue encantando ir en bici por en medio de la ciudad esquivando a todo aquello que se mueve y incluso aquello que no. Auuque a veces no sé como ni porqué las bolsas que llevo acaban encaprichándose de tal forma de los radios de mi rueda que no paran de liarse hasta que acabo por el suelo. Y por supuesto, sigo colándome en los ferrocarriles a pesar que hace unos días casi me cuesta una buena multa. Y claro, luego tenga que escuchar que ya tengo una edad para seguir haciendo algo así.

Pero tambien, tengo la extraña sensación de haber crecido. He pasado un año luchando con mi interior, intentando ser responsable de aquello que decido pero sin rendirme a las locuras con las que sueño. Buscando mi verdadero yo, luchando entre lo que soy y lo que hicieron de mi.
Quiero tener coraje para no decepcionarme, quiero aprender a tener paciencia para esperar el momento adecuado y quiero corred el riesgo de poder equivocarme.
Pero, no quiero establecer límites, no quiero ser dominada por mi mente, pero sobre todo no quiero nunca llegar a pensar y si hubiera sido un poco más loca...
Tengo el presentimiento que este año va a ser un diez y que voy a cometer muchas de esas locuras que persiguen nuevos retos. Pero sin duda, despues de la experiencia de este blog que nació de lo más humano que viví en África, ahora solo pienso en escribir y escribir para seguir escribiendo, de todo aquello que veo, siento, sueño, admiro o detesto. Y este es mi más osado proyecto para este año 2010. Intentar componer una novela. Tengo mucho que decir, mucho que contar pero que difícil puede resultar estructurarlo todo con un sentido, cuando nunca estructuré nada en mi vida. Por eso me gusta este blog, porque la fuerza o el impulso de escribir superan con creces la estructura que se le da al texto. Este blog es totalmente libre. Espero que el resultado de mi novela aunque algo menos libre no pierda ni una gota de fuerza.
Esa fuerza que te hace creer cada día con lo que aprendes, sientes y compartes con los demás.



Mérida 2009

3 comentarios:

tx dijo...

HOla Rehtse,

Veig que penses en el pas del temps, això passa quan el present no t'omple.

Jo també vull fer una novel·la, de fet ja no vull, simplement escric en el meu blog que és una altre forma de fer una novel·la. Sóc incapaç d'escriure una història, i quan començo la trobo patètica, a més a més m'agrada més llegir. I quan vaig a una biblioteca veig tants llibres i tan bons. Potser no calen més llibres, només blogs anònims.

Una gran abraçada

Marc Vilaplana Traveria dijo...

Et tots els anims del mon en aquest gran projecte que ja estic impacient per llegir. Segur que algun dia o altre ho fare i aixi no podras dir... que hauria passat si hagues fet un pas mes??

Una forta abrassada desde Aqaba!!!!

Anónimo dijo...

De todas estas líneas, la mayor esencia que extraigo es cuando dices " lo que hicieron de mi "........Quizás ha sido, afortunadamente, tu mayor aprendizaje en estos años anteriores y de ello me alegro........

"Porque nadie puede saber por ti. Nadie puede crecer por ti. Nadie puede buscar por ti. Nadie puede hacer por ti lo que tú mismo debes hacer. La existencia no admite representantes.".

Un besot, moza.