jueves, 18 de febrero de 2010

Una persona increíble con un proyecto de vida increíble


Djibouti 2005

Un 18 de febrero, un día como hoy, pero del 2005, nos conocimos. Te dije que llevaría un abrigo verde y no hizo falta nada más...pareces el personaje de un cuento. Pero existes en realidad porque desde aquel día eres parte de una historia, una de entre tantas otras.
Aquella chica de ojos rasgados que me esperaba en aquella calle abarrotada de gente anónima, resultó ser una excelente persona y una gran amiga en un viaje muy especial. Apareciste como por casualidad en medio de mi caos. Me transmitiste ilusión, fuerza, naturalidad y seguridad.
Vivimos juntas una experiencia increíble, que nos unió de alguna forma para siempre.Fue todo un placer compartir todo aquello contigo.
No hay un cuando, un donde, ni un porqué...porque sea cuando sea y donde sea te seguiré queriendo. Feliz cumple!!!!


Djibouti 2005

miércoles, 17 de febrero de 2010

Xilef. Estés donde estés



Cinco años ya han pasado y aquí sigo recordándote. Yo no soy la misma pero para mí tu sigues siendo el mismo de siempre.

AMB ELS SOMNIS MAI HI HA DERROTA



Fa unes setmanes vaig anar a veure una conferència del Kurt Diemberger i resumint em va sembla un "tio increible". Fins i tot ara als seus gairebé 80 anys, tot i la seva aparent fragilitat, em continua semblant un ser invencible. Fer un 8000 fa 50 anys i el que això comporta no és gens fàcil i menys encara estimar i saber escoltar a la muntanya després d'haver perdut no un sinó dos companys.
Però el que em va quedar, el que vaig aprendre, és que com diu el Kurt:
"Quan no pots fer realitat un somni, aquesta força, aquesta energia que havies dedicat l'has d'aprofitar per mirar en davant cap a un altre repte, un somni nou"

miércoles, 3 de febrero de 2010

RECUERDOS

En algún lugar de Portugal, verano 2009

De repente ves como les suceden a otros cosas que tu ya has vivido y te das cuenta como el tiempo lo cambia todo. Los sentimientos pierden fuerza, los recuerdos se desdibujan y las imágenes dejan atrás aquella nitidez. Te das cuenta que aquellas heridas que parecían haber cicatrizado con el paso del tiempo, pueden volver a abrirse de nuevo.
El tiempo pasa y lo hace muy rápido. Pero no creo que el tiempo lo cure todo. Simplemente aprendes a aceptar aunque te resistes a olvidar. Recuerdo que un día alguien me dijo que acabamos siendo recuerdos en la mente de otros. Pues bien a veces tengo miedo de perder esos recuerdos.
Es como algo contradictorio. Al principio los sentimientos son tan fuertes que duelen, pero con el tiempo cambian, se asientan en algún lugar, como dormidos o olvidados...pero no se van porque, ¿qué seríamos sin ellos?